Kropla drąży skałę,

czyli jak uczniowie Czwórki rozwijają się humanistycznie - eliminacje okręgowe Olimpiady Literatury i Języka Polskiego

Alexander Bienkowski z klasy 3b i Martyna Stróżewska z klasy 3c zakwalifikowali się do etapu okręgowego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego, pisząc niebywałe eseje. Alexander skupił się na nowatorskim odczytaniu improwizacji Mickiewicza, a Martyna na językowych podróżach w Kosmos. Oboje, jeszcze jako trzecioklasiści, podjęli wyzwanie napisania wypowiedzi krytycznych, prezentujących głęboką dojrzałość czytelniczą i wrażliwość językową. Dla nas była to prawdziwa uczta dla ducha, a Wy sami się przekonajcie, jak wysokie noty otrzymali uczestnicy za swoje prace!

Tymczasem zapraszamy Was w podróż do sztuki słowa w wykonaniu uczniów Czwórki:

„Czasy petersburskie stanowią ważny etap w życiu i twórczości poety również z tego względu, że w tym okresie intensywnie kształtowała się jego wizja profetyczna. Poeta odczuwał stan natchnienia przez siły nadprzyrodzone w transie improwizatorskim, stąd dzieje narodzin powołania profetycznego Mickiewicza należy w głównej mierze wiązać z historią jego występów jako improwizatora. Rozwój profetyzmu szedł w parze z rozwojem improwizacji. Jednak, by ziarno profetyzmu wydało u Mickiewicza plon obfity, potrzebował swoistego „Jana Chrzciciela”, który „przygotuje ścieżkę dla niego”, utwierdzi go w powołaniu i przytaknie słuszności przyjętego światopoglądu. Mentorem Mickiewiczowskiej wizji okazał się Oleszkiewicz. Jak zauważył Wiktor Weintraub, Oleszkiewicz: „uświadomił poecie jego wieszcze powołanie. A uświadomił je dlatego, że interpretując improwizacje Mickiewicza w kategoriach Saint – Martina, dopatrzył się w nim naczynia wybranego, pomazańca bożego”. Jednak nauka Nieznanego Filozofa wymagała specyficznej interpretacji, trzeba było spojrzeć na nią z nieco innej perspektywy, aby Mickiewicz mógł rozwinąć skrzydła jako wieszcz. Swoje ustalenia badacz zamyka w fundamentalnym dla nas wniosku: „Oleszkiewicz odkrył w Mickiewiczu naczynie wybrane, potencjalnego proroka, ponieważ Mickiewicz był natchnionym poetą improwizatorem. Wyszedł z nauki Saint – Martina, ale postawił ją na głowie: to nie świętość gwarantowała natchnienie, ale na odwrót, natchnienie poetyckie otwierało wzniosłe i przepaściste perspektywy poezji”. Aleksander Bienkowski 3b

„W niektórych przypadkach to symboliczne przedmioty i sytuacje są wyznacznikiem nazw pewnych ciał niebieskich. Gwiazdozbiór Oriona, składający się z trzech głównych części - jego pasa, miecza oraz tarczy, jest znany nie tylko astronomom, ale równie dobrze artystom oraz poetom, którzy z chęcią umieszczali go w swoich dziełach. Każda z części wojennego wyposażenia, które nosił ze sobą mityczny bohater, wygląd zawdzięcza ułożeniu gwiazd w konkretnych schematach. Te trzy części wojennego odzienia są odzwierciedleniem jego postaci w mitologii, w której jako myśliwy i łowca nie mógł rozstać się ze swoim orężem.

Jednak nie tylko przedmioty są tu ważną częścią nocnego krajobrazu, poskładanego z różnorodnych konstelacji. Według mitu bogowie, za popełnione zbrodnie, wysłali Oriona do gwiazd z dwoma psami, położonymi niedaleko Procjonem oraz Syriuszem, ciałami niebieskimi w konstelacjach dużego i małego psa. Walczący z Bykiem, tuż przed sobą, szczypany w kostkę przez gwiazdozbiór skorpiona oraz obserwowany przez wcześniej prześladowane Plejady, jest idealnym przykładem tego, jak mitologia miała ogromny wpływ na nazewnictwo gwiazd w astronomii.” Martyna Stróżewska 3c

Teraz zakasujemy rękawy i czytamy dodatkową bibliografię, aby walczyć o finał.

Uczniom gratulujemy!